We kwamen met een groep yogi's bij elkaar op de plek waar we buiten vaak yoga doen en het was een viering waarvoor ieder zijn of haar eigen bijdrage deed. Zo'n bijzondere avond! Een vuurtje erbij waarin iedereen een intentie mocht verbranden die hij/ zij op een briefje hadden geschreven. Er waren mooie verhalen, thee en hapjes en we deden een meditatie die ging over verbinding. En we hielden elkaars handen vast want dat mocht toen nog.

Als iets duidelijk is geworden in het coronajaar

Nu is er fysieke afstand tussen de mensen, de matjes en tussen mij als docent met mijn leerlingen. Maar die afstand is er op emotioneel gebied zeker niet. Een half jaar (!) hebben wij elkaar niet gezien. Ik ben online lessen gaan maken waarbij de ene persoon zich heel goed voelde en waar de andere persoon niets mee kon of niet aan toe kwam. Vaak kwam er een appje of een berichtje als reactie op de online les. En altijd dat zinnetje erbij: "Ik hoop dat we elkaar snel weer in de groep zien want dat is toch zo veel fijner". Als iets duidelijk is geworden in het coronajaar dan is het hoe belangrijk het voor mensen is om elkaar daadwerkelijk te ontmoeten. Ergens naartoe te gaan waar er voor ze gezorgd wordt, een praatje, een kopje thee, een les onder begeleiding. Dat is via een scherm onmogelijk te benaderen.

Als een cocon

Hartverwarmend waren, naast die berichtjes, de kleine attenties van mensen die ik bij mijn deur vond. Zowel van bekenden als van onbekenden die mijn lessen hadden gevonden via het internet. Kaartjes, bloemen, chocola, thee en zelfs een overlevingspakket. Het heeft me zo ongelooflijk ontroerd. Want het was wel eenzaam, je lessen alleen delen met de camera. Door de lange duur van de lockdown ervoer ik dat weleens als een cocon waarin ik zat en miste ik het persoonlijke contact enorm. Ik vond het moeilijk om te gronden, om rustig te blijven ademen en acceptatie te vinden in alles wat er gebeurde.

Dat wat eerder vanzelfsprekend was, is nog nooit zo bijzonder geweest. Nu ontmoeten we elkaar weer voor de lessen in het park, de zon schijnt en de langste dag is er. We zijn samen, we zijn buiten, we zijn weer in beweging, op werkelijk ieder vlak. Daadwerkelijk iets om bij stil te staan en misschien zelfs een reden om het een beetje extra te vieren dit jaar.

Hartelijke groet,
Sylvie van den Goorbergh