Ik voelde me op dat moment fysiek gesloopt en werd horendol van de drukte in mijn hoofd. Ik vond het confronterend, de eerste lessen waren een compleet gevecht tegen mezelf.

Een paar weken later, in januari, stond mijn wereld plotseling stil, de tijd stopte, de fundamenten werden onder mijn bestaan weggeslagen; mijn zoon had gekozen niet verder te willen leven. Mijn hart explodeerde, het voelde alsof ik alleen nog maar bestond uit de contouren van mijn lichaam. Van yoga kwam even niks.

burn-out

Een maand na de dood van mijn zoon begon ik weer te werken. Veel te snel maar het gaf me in ieder geval structuur en mijn collega’s waren achteraf gezien ook mijn redding. Ook yoga pakte ik weer op. Er zijn wat tranen gevallen in de les. Maar na verloop van tijd begon het te wennen, ik begon het zelfs leuk te vinden. Een jaar later en na een onvermijdelijke burn-out en een stevige therapie, viel het kwartje – ik kon zo niet doorgaan. Eindelijk realiseerde ik me dat ik moest veranderen, de dood van mijn zoon was een wake-up call geweest. Het minste wat ik nu voor hem kon doen was hard aan mezelf werken. Zo werd hij mijn inspiratie.

Yoga voor mensen met een uitdaging

De yogalessen hadden me op het spoor gezet – ik wilde zelf iets met yoga gaan doen. Ik sprak erover met mijn collega’s. Een van hen is doof en zij zou ook zo graag aan yoga doen. Mijn dochter werd ook enthousiast, zij heeft een verstandelijke beperking maar wilde zó graag yogalessen volgen. Beiden kunnen die lessen niet vinden bij een reguliere yogastudio. Mijn missie werd duidelijk: ik wilde les gaan geven aan mensen voor wie een gewone yogaschool geen optie is, mensen met een uitdaging. Inmiddels was ik al 62 en wilde snel aan de slag. Ik had lang genoeg gewacht, werd ineens ongeduldig.

Stoelyoga

Na het behalen van mijn eerste examen stapte ik binnen bij een locatie waar dagbesteding wordt geboden aan cliënten met een verstandelijke beperking. Ik ging daar als vrijwilliger aan de slag. Al gauw kwam ik erachter dat voor deze groep yoga op de mat nogal ingewikkeld kan zijn; ik ging me verdiepen in stoelyoga. Voor deze groep was dat dé uitkomst. Langzaamaan werd stoelyoga mijn passie. Het balletje rolde door, ik werd gevraagd door een zorgorganisatie om stoelyogalessen te gaan geven. Toen volgde een verzorgingshuis; zij wilden stoelyoga aanbieden aan hun cliënten: mensen met ernstige fysieke beperkingen door o.a. Parkinson of hersenbloeding.

Mijn gevoel

Wat yoga me heeft gegeven is dat ik eindelijk bij mijn gevoel kan komen. Mijn gevoel dat tot aan de dood van mijn zoon behoorlijk ondergesneeuwd was. Lekker verstopt, om pijn niet te voelen. Wat lesgeven me heeft geleerd is dat ik dit alleen kan vanuit mijn gevoel. Sterker nog, wanneer ik in volledig contact ben met mezelf voel ik precies wat er op dat moment nodig is bij de cursisten.

Ik ben inmiddels bijna 66. Mijn baan heb ik opgezegd, financieel heb ik het veel minder, ik werk hoofdzakelijk als vrijwilliger. Maar ik weet nu waar mijn hart ligt en prijs me gelukkig dat ik dit kan doen. Ik word er ongelofelijk blij van dat ik mensen wat extra aandacht kan geven. Het is geweldig om te zien hoeveel profijt de cursisten hebben van yoga. Wanneer ik hoor dat mensen met een fysieke beperking zo blij zijn dat er een vorm van beweging is die ze kunnen doen en zich er fijner door voelen, dan weet ik – dit is mijn passie.

Ineke