Poe een stukje schrijven…. Dat vind ik ontzettend moeilijk. Ik kan het niet , ik weet niet waarover, ik ben niet goed genoeg om te schrijven en bovendien, wie wil nou mijn verhaal lezen.

Zoals je ziet ben ik niet erg zeker van mezelf. Dat is lastig. De twijfel, angst en soms midden in de nacht wakker worden door een soort paniekaanval. Ik ben de jongste van een groot gezin. Er was altijd wel een broer of zus die mij hielp. Ik kreeg een relatie met mijn jeugdliefde op mijn 14e. Na een relatie van 30 jaar ben ik alleen komen te staan. Ongeveer twee jaar geleden. We gingen samenwonen toen ik 16 jaar was. We deden echt alles samen: vakantie, zelfde vrienden, samen ons eigen bedrijf. 24/7 bij elkaar. Echte jeugdliefde.. Helaas kwam daar een eind aan. Zelf denk ik dat daar mijn onzekerheid van komt. Er was altijd iemand om op terug te vallen. Nu mag, ik zeg mag omdat het altijd vrije wil is, ik zelf beslissen. Niemand die zegt hoe of wat… en dat is best eng.

Ik merk dat, ondanks de onzekerheid, ik alles wat op mijn pad komt niet uit de weg ga. Er is een drive. Een drive om het leven te nemen zoals ze is. Met vallen en opstaan. Mijn moeder zei altijd “Vallen is niet erg, blijven liggen wel”. Soms blijf je wat langer liggen omdat je wat harder gevallen bent. Je likt je wonden schoon en bekijkt je opties. Zal ik maar zeggen. Maar opstaan zal ik altijd blijven doen.

Dit stukje schrijven heeft me weer een baby stapje vooruit geholpen…

Ik zal niet eindigen met een “tegeltjes wijsheid”. Het is puur om aan mezelf te laten zien dat de beren op de weg niet zo eng zijn.

Veel liefs